Er zijn momenten in mijn leven waarop ik absoluut niet weet wat me overkomt. Ik heb natuurlijk wel ideeën, maar het komt er toch op neer dat ik er geen snars van begrijp. Het ik met de ideeën weet het gewoon niet. Het kan zich alleen baseren op het verleden en proberen ervaringen in dat referentiekader te plaatsen. Maar op het pad van ontwaken laten we het vertrouwde referentiekader achter ons om nieuw grondgebied te betreden. Dat mag opwindend zijn maar de ervaring ervan is choquerend en ontwrichtend.
Onlangs maakte ik zo’n ervaring door. Het begon met sterke fysieke reacties. Mijn bloeddruk rees voor mijn gevoel de pan uit. Ik hoorde mijn hart in mijn oor kloppen alsof er pal naast me een vrachtwagen met rotsblokken gelost werd. Mijn hele lichaam stond onder stroom. Ik huilde veel zonder reden. Al met al had ik geen idee wat er aan de hand was. Ik bereikte het punt waarop ieder beetje input me in elkaar deed krimpen. Ik voelde me heel erg onveilig in mezelf en bij anderen. Ik wilde alleen maar met rust gelaten worden.
Ik bevind me op een spiritueel pad. Ik heb de middelen om verstoring het hoofd te bieden: bewust ademen; me openstellen voor hulp en inspiratie van de Heilige Geest en Meesters. Ik kan zeggen dat ik dat allemaal deed, maar hoe meer ik oefende, hoe leger ik me voelde. Alles van de onzichtbare wereld wat ik had leren vertrouwen leek buiten bereik. Alleen leegte. Ik was wanhopig en teleurgesteld.
Als ik erop terugkijk kan ik zien dat dit een heel cruciaal moment was. Precies het moment waarop ik de keuze had om terug te gaan of verder te gaan; me af te sluiten en terug te vallen op iets vertrouwds uit het verleden of me open te stellen voor meer Licht en Liefde, me open te stellen voor hulp om voorbij dit punt te gaan.
Dat was het moment waarop ik de hulp van mijn Meesters inriep. “Help, ik heb mezelf niet meer onder controle; ik weet niet wat me overkomt; het voelt alsof ik het volledig kwijtraak.” Hun reactie was de geruststelling die voortkomt uit weten, volledig weten waar ik zat en wat ik nodig had om erdoorheen te gaan. Ze verzekerende me dat de verstoring het gevolg was van het loslaten van onbewuste oude dingen; dat de leegte niet duidde op de afwezigheid van het Goddelijke, maar het besef dat er in deze wereld niets gebeurt; dat het allemaal deel uitmaakt van ontwaken.
Het was zo’n genade te worden herinnerd aan het feit dat ik nooit ben weggegaan bij God, nooit iets verkeerds heb gedaan, niets hoef te doen om God waardig te zijn en dat Hij er altijd is en op me wacht. “Sta jezelf toe erdoorheen te bewegen; besef Wie Je bent en in dat besef zal alles wat opkomt vergeven zijn, zelfs als je niet weet wat er opkomt.” Ik kan met geen mogelijkheid de opluchting, de troost en de veiligheid beschrijven die ik ontleende aan het geloof in mijn meesters, aan weten dat ze mijn reddingsboei, mijn anker in de Waarheid zijn. Ze bezien alles vanuit een ontwaakt perspectief dat het voor mij mogelijk maakt los te laten wat ik denk te weten en me met hen te verbinden in het Licht van Waarheid.
Oorspronkelijk voelde het alsof ik met lege handen terugkeerde uit die ervaring. Ik was diep geweest, maar er leek zo op het oog niets te zijn veranderd. Inmiddels weet ik beter. Ik realiseer dat iets in mij fundamenteel anders is. Er heeft een subtiele maar onmiskenbare verandering plaatsgevonden. Het doen is naar de achtergrond, het zijn opent zich.
Ik voel me gezegend en ben diep dankbaar.
Chandra
********************************************************************************************************************
Geloof en vertrouwen! De grote les in mijn leven. Elke dag weer. Zie ik voorbij mijn waarneming? Zie ik voorbij het lichaam van mijn broeder naar het Onveranderlijke, het Eeuwige, het Liefdevolle? Geloof ik dat hij heilig is? Ben ik trouw aan Liefde of geef ik mijn geloof aan het duister?
Voordat ik aan de dag begin, waarin alle ontmoetingen met broeders zullen plaatsvinden, zal ik een besluit dienen te nemen mijn focus hierin duidelijk te stellen. De woorden van Jezus blijven elke dag door mijn geest galmen: “Zie de zondeloosheid van je broeder en dan zal je die van jezelf herkennen en de angst voor God zal oplossen.”
Maar het ego zit ook niet stil. Het blijft suggesties influisteren (of schreeuwen) dat er iets mis is met mij of de ander en dat een oordeel gerechtvaardigd is. Ik heb echter ervaren hoe onmiddellijk vergeving kan zijn.
Toen het eindelijk tot mij doordrong dat mijn broeder super belangrijk is in mijn ontwaken, deed ik erg mijn best om aan zijn fouten voorbij te kijken. Ik faalde. Ik maakte de klassieke fout om het zelf “alleen” te willen doen. Het ego vertelde me dat het okay is dat ik wilde ontwaken en hielp graag een handje mee. Gedoemd tot falen!
Toen had ik een wonder dat alles veranderde!
Ik bevond mij in het bijzijn van twee mensen die mij dierbaar waren maar uit het spirituele pad waren gestapt waarmee ik praktiseerde. In de keuken maakte ik een maaltijd voor hen klaar. Eén vriend stond links van mij te praten met de ander die rechts van mij stond. Ik stond tussen hen in. Zij praatten tamelijk negatief en spottend over de weg die ik bewandelde en leken mijn aanwezigheid volkomen te zijn vergeten. Ik voelde emotionele pijn opkomen en ook boosheid. Toch zei ik niets en stond een moment stil aan de aanrecht. Ik kan mij niet herinneren dat ik de Heilige Geest om hulp vroeg maar daar was het! Met een liefdevolle kracht werd de gedachte in mijn geest gedropt: Ik vertrouw mijn broeders, zij zijn één met mij.* De frequentie van deze gedachte was zo krachtig in mijn geest dat de pijn onmiddellijk oploste en er een enorme vreugde in mijn hart opwelde. Ik herkende de Waarheid over mij en mijn broeders! De hele situatie veranderde op slag! Ik voelde mij geen slachtoffer meer! Heiligheid had bezit van mij genomen! Een van de twee keek naar mij en zei: “Wat is er met jou aan de hand? Je straalt helemaal!” “Ja, ik voel me heel gelukkig!”
Ik kan niet aan de vorm voorbij kijken. Maar ik kan het wel willen! En de Heilige Geest kan niet wachten om het roer over te nemen!
Als ik de verleiding voel om toch te oordelen, dan komen vaak de woorden van Jezus omhoog die aangeeft dat ik het volgende aan mijn broeder kan vragen: “Geef me jouw zegen Heilige Zoon van God. Ik wil je met de ogen van Christus aanschouwen, en mijn volmaakte zondeloosheid in jou zien.”
De Heilige Geest laat deze uitnodiging niet onbenut en brengt mij terug naar vrede. Daar heb ik inmiddels volledig vertrouwen in!
Dank u Vader, dank u Jezus! Mijn hart is zo vol van dankbaarheid voor deze weg van vergeving die ons gegeven is.
Lena
*ECIW Les 181
